Αγάπη!!!!!!!!!!

    Αύριο δίνω λυρική ποίηση... Και διαβάζοντας την εισαγωγή της, διαπίστωσα πόσο διαχρονικό συναίσθημα είναι ο έρωτας. Από τα λυρικά ποιήματα της Σαπφώς μέχρι το <<έρωτας είναι θαρρώ, ένα ταξίδι στο φως, ένας δεκατοστρίτος θεός>> του Πάριου, ο έρωτας, η αγάπη χαρακτηρίζονται από τη δύναμη που περιέχουν.
     Η αγάπη είναι άτυχη, είναι αγπημένη γιατί βρίσκεται μακριά, οι αισθήσεις παραλύουν και μπορεί να σε φτάσει στα όρια του θανάτου. Η αγάπη της Σαπφώς, είναι πέρα για πέρα <<μυθική>>. Μιλά για τη δική της αγάπη. Για το κάλλιστο, που για αυτή δεν είναι όλα τα σπουδαία που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ανώτατα, αλλά << το καλύτερο είναι ό,τι αγαπά ο καθένας.>>. Πόσο μεγαλειώδες είναι να αρνείται κανείς τα φαινομενικά υπέρτατα, για αυτό που του όρίζει η καρδιά του!  Έτσι αντιλαμβάνεται την αγάπη η Σαπφώ. Η εμποδισμένη και ανεκπλήρωτη αγάπη καταγράφεται στη συνείδησή της με ιδιαίτερη ένταση. Εκεί που πάει να σβήσει η σπίθα ενός δυνατού και ζωντανού πόθου, φουντώνει ακόμα περισσότερο γιατί συναντά αντίσταση. Δημιουργείται έτσι η αντίθεση ανάμεσα στην πραγματική ύπαρξη και τα φαινόμενα. Η Σαπφώ χρωστά στο πάθος και στη θλίψη της την ανακάλυψη της απλής και φυσικής πραγματικότητας. Έτσι αποκαλύπτονται νέες πτυχές του ψυχικού κόσμου.
        <<Έλα, όπως ήρθες παλιότερα>> . Η Σαπφώ βλέπει τη θλίψη της από απόσταση αναγνωρίζοντας την επανάληψη της ίδιας κατάστασης, στην οποία έχει έρθει και παλιότερα. Και όταν αντέχεις κάτι μια φορά με κάποιον τρόπο θα αντέξεις ξανά. Η ποιήτρια, καλεί την Αφροδίτη να την βοηθήσει, όπως το έκανε και παλαιότερα. Και είναι αυτή η επανάληψη, που γεμίζει την ψυχή της ποιήτριας. <<πάλι με αναστατώνει ο έρωτας>>. Για εκείνη, όλα είναι ένα <<πάλι>>. Έτσι έβλεπε τη μοίρα της, έτσι συλλαμβανόταν το νόμο της ύπαρξής της και τον ρυθμό τον συναισθημάτων της: η μοίρα, της ορίζει να αγαπά και να υποφέρει.
      <<Αλλα όλα μπορεί να τα αντέξει κανείς>> , λέει η ποιήτρια. Και αυτή η σκέψη, επαναφέρει τη χαμένη ισορροπία που φέρνει ο πόνος. Ο άνθρωπος δεν έχει άλλη δυνατότητα, από το να υπομένει καρτερικά τους κλυδωνισμούς της ζωής. Αυτά έχει η ζωή. Η ζωή είναι γεμάτη εναλλαγες.Ένα όμως μένει κοινό. Η νοσταλγία και η ανάμνηση. Η ποιήτρια, εκφράζει ένα αίσθημα δεσμού που με άλλα λόγια είναι η ανάμνηση και η αγάπη. Η ψυχή μας, έχει τη δυνατότητα να αποδεσμεύεται από τον τόπο. Αυτό γίνεται με τη λάμψη της ανάμνησης. Η ανάμνηση, ενώνει τους ερωτευμένους γεφυρώνοντας την υπαρκτή απόσταση. Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους, οι ψυχές συνδέονται μεταξύ τους. Για την ποιήτρια , η ανάμνηση είναι ανάμνηση γήινων πραγμάτων, εμπειριών κοινών που ακτινοβολούν με την ομορφιά τους και προκαλούν χαρά  σε αυτούς που τις έζησαν. Χαρά γιατί είναι αυτή η αίσθηση του δεσίματος. Ο ένας ανήκει στον άλλον μέσω της κοινής ανάμνησης.
Έρωτας, αποχωρισμός, ανάμνηση, χαρά, πόνος, συναίσθημα. Για αυτό η Σαπφώ είναι η κατ'εξοχήν λυρική ποιήτρια. Γιατι κάθε στίχος της είναι γεμάτος από το ρήμα <<νιώθω>>. Πίσω από κάθε γραμμή υπάρχει το συναίσθημα. Και όλα περικλύονται σε δύο στίχους:
Η αρχή..... << Ό,τι αγαπά ο καθένας, αυτό είναι το πιο ωραίο>>
και το τέρμα..... <<αλλά όλα μπορεί να τα αντέξει κανείς>>.
Δεν ξέρω αν αύριο βάλει τη Σαπφώ, η επιλέξει κάποιον άλλον ποιητή αλλά για μένα το να διαβάζω για αυτή την ποιήτρια ήταν..... απίστευτο!!!!

(p.s. δεν είμαι από εκείνα τα φυτουκλάκια.)

Posted in: Εγώ και όλοι οι άλλοι