Η αίσθηση του να μεγαλώνεις..

Σίγουρα σου έχει συμβεί έπειτα από μια συζήτηση να προβληματιστείς για τις ανάγκες σου, τις επιδιώξεις, τα θέλω σου. Αυτά που θέλουμε κατά πόσο είναι θέλω δικά μας και κατά πόσο πρότυπα και πολύ ωραία κατασκευάσματα της κοινωνίας; Είσαι στα αλήθεια ελεύθερος;
 Όταν ήσουν παιδί και ακόμα περισσότερο όταν ήσουν έφηβος, είχες άλλη μαχητικοτότητα, η φωνή σου, όσο αντιδραστική και αν ήταν, ήταν ταυτόχρονα σίγουρα και πιο γνήσια, πιο σταθερή, πιο αποφασισμένη. Μεγάλωσες, βέβαια, μεγάλωσαν τα χρόνια σου, δυνάμωσε μέσα σου περισσότερο η φωνή της λογικής, χαμήλωσε η ένταση των συναισθημάτων.
 Και φαντάσου πως πριν λίγα χρόνια δεν έκανες δεύτερες σκέψεις, που η καρδιά σου ήταν πιο δυνατή από το μυαλό σου, που το ανάστημα υψώνονταν παρέα με τα όνειρα, τα οποία μεγαλώνοντας ξέχασες να πιστεύεις. Κάποτε ήσουν πιο τρελός και πιο αυθεντικός.
 Έπειτα όμως από τη συναναστροφή και την επίδραση πολλών τοξικών ανθρώπων, έπειτα από τις φορές που έπεσες και που άνοιξαν πληγές ακόμα και σε δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα, το συννεφάκι σου άρχισε να χάνει το έντονο χρώμα του και η καρδιά σου άρχισε σιγά σιγά να χτυπά στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Και ο ρομαντισμός; Που πήγε η μαγεία; Το παραμύθι κατάντησε .....
Όσες φορές και αν λέω ότι έχω επίγνωση πως έτσι είναι η ζωή, άλλες τόσες θαυμάζω τους νέους και την ανυπότακτη θέλησή τους για ζωή. Έτσι είναι όμως η ενηλικίωση... Συνοδευόμενη από μέτρο και μέτριο, συμβιβασμούς, συνήθεια, πολλά χαρτομάντιλα και κάποια όνειρα ξεχασμένα σε ένα συρτάρι Και φυσικά απ' αυτή τη γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας που συνοδεύει τις αναμνήσεις και τη συνειδητοποίηση πως η λύπη δεν έρχεται γιατί ασπρίζουν τα μαλλιά, αλλά γιατί ασπρίζει μαζί και η ψυχή.
Για εκείνα τα επαναλαμβανόμενα ξενύχτια, για τα Σαββατοδευτερατριτητεταρτηπεμπτηπαρασκευιάτικα ξημερώματα, για τους ατελείωτους έρωτες, για τους μελοδραματικους χωρισμούς, για τις παρέες και τον κόσμο που συναναστράφηκες και έχεις ξεχάσει και το όνομά τους, για τις διευθύνσεις κατοικίας σου που άλλαζαν πιο συχνά και από το νούμερο ρούχων σου μετά τις κρεπάλες με τους φίλους σου, για τις τρέλες και τα ρίσκα σου, τα μεθύσια, τα ρεζιλίκια,  για όλα τα ωραία που πέρασαν.
Για όλα αυτά, κλείνοντας αυτή τη μελαγχολική ανασκόπηση -παράξενο- νιώθω τόσο γεμάτη, γιατί τα χρόνια που έζησα αποτελούνται από μοναδικές στιγμές, στιγμές απ' αυτές που μόνο όσοι τις έζησαν μαζί μου μπορούν να καταλάβουν.

Posted in: Εγώ και όλοι οι άλλοι