Η αίσθηση του να μεγαλώνεις..

Σίγουρα σου έχει συμβεί έπειτα από μια συζήτηση να προβληματιστείς για τις ανάγκες σου, τις επιδιώξεις, τα θέλω σου. Αυτά που θέλουμε κατά πόσο είναι θέλω δικά μας και κατά πόσο πρότυπα και πολύ ωραία κατασκευάσματα της κοινωνίας; Είσαι στα αλήθεια ελεύθερος;
 Όταν ήσουν παιδί και ακόμα περισσότερο όταν ήσουν έφηβος, είχες άλλη μαχητικοτότητα, η φωνή σου, όσο αντιδραστική και αν ήταν, ήταν ταυτόχρονα σίγουρα και πιο γνήσια, πιο σταθερή, πιο αποφασισμένη. Μεγάλωσες, βέβαια, μεγάλωσαν τα χρόνια σου, δυνάμωσε μέσα σου περισσότερο η φωνή της λογικής, χαμήλωσε η ένταση των συναισθημάτων.
 Και φαντάσου πως πριν λίγα χρόνια δεν έκανες δεύτερες σκέψεις, που η καρδιά σου ήταν πιο δυνατή από το μυαλό σου, που το ανάστημα υψώνονταν παρέα με τα όνειρα, τα οποία μεγαλώνοντας ξέχασες να πιστεύεις. Κάποτε ήσουν πιο τρελός και πιο αυθεντικός.
 Έπειτα όμως από τη συναναστροφή και την επίδραση πολλών τοξικών ανθρώπων, έπειτα από τις φορές που έπεσες και που άνοιξαν πληγές ακόμα και σε δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα, το συννεφάκι σου άρχισε να χάνει το έντονο χρώμα του και η καρδιά σου άρχισε σιγά σιγά να χτυπά στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Και ο ρομαντισμός; Που πήγε η μαγεία; Το παραμύθι κατάντησε .....
Όσες φορές και αν λέω ότι έχω επίγνωση πως έτσι είναι η ζωή, άλλες τόσες θαυμάζω τους νέους και την ανυπότακτη θέλησή τους για ζωή. Έτσι είναι όμως η ενηλικίωση... Συνοδευόμενη από μέτρο και μέτριο, συμβιβασμούς, συνήθεια, πολλά χαρτομάντιλα και κάποια όνειρα ξεχασμένα σε ένα συρτάρι Και φυσικά απ' αυτή τη γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας που συνοδεύει τις αναμνήσεις και τη συνειδητοποίηση πως η λύπη δεν έρχεται γιατί ασπρίζουν τα μαλλιά, αλλά γιατί ασπρίζει μαζί και η ψυχή.
Για εκείνα τα επαναλαμβανόμενα ξενύχτια, για τα Σαββατοδευτερατριτητεταρτηπεμπτηπαρασκευιάτικα ξημερώματα, για τους ατελείωτους έρωτες, για τους μελοδραματικους χωρισμούς, για τις παρέες και τον κόσμο που συναναστράφηκες και έχεις ξεχάσει και το όνομά τους, για τις διευθύνσεις κατοικίας σου που άλλαζαν πιο συχνά και από το νούμερο ρούχων σου μετά τις κρεπάλες με τους φίλους σου, για τις τρέλες και τα ρίσκα σου, τα μεθύσια, τα ρεζιλίκια,  για όλα τα ωραία που πέρασαν.
Για όλα αυτά, κλείνοντας αυτή τη μελαγχολική ανασκόπηση -παράξενο- νιώθω τόσο γεμάτη, γιατί τα χρόνια που έζησα αποτελούνται από μοναδικές στιγμές, στιγμές απ' αυτές που μόνο όσοι τις έζησαν μαζί μου μπορούν να καταλάβουν.

Ποια σχέση θεωρείται επιτυχημένη;

   

Μάλλον Μαρία είσαι η μούσα μου.. Όσες μέρες κάνουμε πολύωρες συζητήσεις θέλω να γράψω άρθρο στη συνέχεια... Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει μια σχέση ; Ας το προσδιορίσουμε αρχικά με κριτήριο το χρόνο.

Η αρχή, η μέση ή το τέλος της; Το έχετε σκεφτεί ποτέ; 

Από που φαίνεται εν τέλει η αγάπη;Από το πώς φέρεται για να σε κερδίσει; (που όλα είναι παραπάνω από τέλεια), από το πώς φέρεται για να σε κρατήσει; ( σημαντικότατο, καθώς η παρουσία του άλλου, η αντοχή του, η επιμονή και υπομονή, η στήριξη , η αγάπη είναι όλα όσα κάνουν τη σχέση να έχει διάρκεια) ή από το πώς φέρεται όταν πέσει η αυλαία; ( πώς μιλάει για σένα πίσω από την πλάτη σου; πώς σε έχει στο μυαλό του τώρα πια; Θα σε βοηθήσει αν χρειαστεί ή θα σε σπρώξει στο γκρεμό;)

 Τι σχέση σου αρέσει; Αυτή που η Μαρία αποκάλεσε χλιαρή (δηλαδη γλυκιά και να μην διαφωνείς ιδιαίτερα κτλ), αυτή που εγώ αποκάλεσαι καυτή σε σημείο να σε καταστρέφει (γεμάτη ένταση και διαφωνίες αλλά και με φλόγα), κάτι στη μέση; Και αν εσύ θες ένταση και ο άλλος χαλαρότητα ή το αντίστροφο; Τι συνεπάγεται μια επιτυχημένη σχέση λοιπόν; Να βρεις την κατάλληλη στιγμη, τον κατάλληλο άνθρωπο με τα ίδια θέλω ;

 Αχ, αυτή η άποψη μου φαίνεται μοιρολατρική. Δεν μπορώ να τα αφήσω πια όλα στην τύχη, δεν είμαι 18 ούτε 20. Αποφασίζω και ορίζω το μέλλον μου με τη δύναμη των επιλογών μου. Και τώρα έρχεται το άλλο αν.. ΑΝ κάνεις μια λάθος επιλογή; Τι συνέπειες μπορεί να έχει; Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τις επιλογές μας. Άρα αποκλείεται να είναι τόσο καθοριστικά τα λάθη μας, που θα διαμορφώσουν τη μοίρα μας.

Και τέλος ας καταλήξω .. Αυτό που κάνει μια σχέση επιτυχημένη είναι το συναίσθημα. Δεν έχει σημασία αν η σχέση είναι αρμονική ή αν είναι λίγο σανγαμωτοκερατομου. Ούτε μετράει αν χωρίσεις πάνω στα νεύρα σου εκατό φορές, ούτε μετράει τόσο αν σου κρατήσει το χέρι όταν περπατάτε στο δρόμο. Αυτό που μετράει όμως είναι η ύπαρξη αληθινής αγάπης. Αυτής που όλα τα βλέπει , ακόμα και τα ελλαττώματα, αλλά έχει μάθει να παραβλέπει και να δέχεται. Που δε χρειάζεται "αποδείξεις" αντικειμενικές γιατί μέσα της γνωρίζει. Η αγάπη που είναι δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα και σε γεμίζει με αγκαλιές και στήριξη. Η αφοσίωση και η πίστη. Όλες οι σχέσεις περνούν από φάσεις απελπισίας. Από φασεις "τι κάνω εγώ εδώ πέρα ακόμα" . Όλοι τα ζήσαμε και θα τα ζούμε. Όταν όμως η απάντηση στο "τι κάνω εγώ εδώ πέρα ακόμα" είναι αγαπάω και θέλω και με αγαπάει και θέλει ... τότε φίλη μου/ φίλε μου αυτό το εδώ και τώρα να το κρατήσεις, μην το χάσεις από τα μάτια σου γιατί αυτό αξίζει!!!!

Ας μη γελιόμαστε, Ο πρώτος έρωτας θα φύγει έτσι κι αλλιώς από όλες τις σχέσεις. Και το μόνο που μετράει είναι να έχει γίνει αγάπη.... Αγάπη με δύναμη και θέληση!!!

Τα χρώματα του έρωτα.

 Τι χρώμα να έχει ο έρωτας ; Να ΄ναι κόκκινος , όπως το λέει η παράδοση ?να 'ναι άσπρος όπως το λένε τα παραμύθια? να 'ναι πολύχρωμος επειδή υπάρχουν μεταπτώσεις?  Ποια από όλες τις γεύσεις που έχει είναι η πιο δυνατή; Ποια αίσθηση ; Πώς ξεκινάει και πώς καταλήγει; Ο έρωτας τρέπεται σε  αγάπη ή συνήθεια ή ακόμα χειρότερα βόλεμα; Ή μήπως σε όλα αυτά λίγο-πολύ μαζί; Πώς τον ζεις τον έρωτα, πώς τον βιώνεις;

 Κάπου είχα διαβάσει πως ο έρωτας είναι διάφανος. Και νομίζω πως έτσι είναι. Εμείς του δίνουμε όποιο χρώμα θέλουμε. Ανάλογα με το πώς έχουμε ανάγκη να τον πλάσουμε στο νου μας, ανάλογα την ηλικία, τις εμπειρίες μας, τη φάση της ζωής μας, το χαρακτήρα μας. Ο καθένας μας τον βιώνει διαφορετικά , με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Άλλοι τον ζουν έντονα, στο κόκκινο τα συναισθήματα. Άλλοι ονειροπολούν , τον ονειρεύονται, τον εξιδανικευουν, τον κρατάνε ψηλά σε μια γυάλα προστατευμένο από όλους και από όλα. Ο έρωτάς τους είναιι ολόλευκος. Άλλοι τον βλέπουν πεζά, σχεδόν ισοπεδωτικά ποδοπατημένο και κακοποιημένο (από τους ίδιους) γιατί ο έρωτας έχει χρώμα και ο ρεαλισμός του το στερεί , τον αποκαρδιώνει. Άλλοι τον βλέπουν σαν μια κοινωνική σύμβαση, σαν ένα στόχο, τον χρησιμοποιούν για να του γυρίζουν την πλάτη. Άλλοι τον φοβούνται, μέχρι εκεί φτάνει βλέπεις το ψυχικό τους σθένος. Ο καθένας όπως και όσο δύναται βιώνει το συναίσθημα.
 Για ένα είμαι σίγουρη. Ότι ο έρωτας έχει φτερά .  Και αν δεν έχεις γεννηθεί για να πετάς , τότε καλά θα κάνεις να μάθεις . Γιατί πώς αλλιώς θα νιώσεις ζωντανός, αν όχι μέσα από τον έρωτα και την αγάπη; Χαρά είναι φίλε μου και η προσωπική επιτυχία, η δόξα, η αναγνώριση, η αποκατάσταση, αλλά όλα αυτά είναι χειροπιαστά,  γήινα, χλιαρά. Άλλη η αίσθηση του έρωτα. Καμιά σχέση δεν έχει με τη γη. Ο έρωτας ανήκει και παίρνει υπόσταση μόνο στο βαθύτερο μέσα μας και στους ουρανούς.

 

Γιατί μελαγχολούμε τα Χριστούγεννα;;;

Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή του χρόνου που μας γεμίζει ανάμεικτα συναισθήματα . Άλλοι ενθουσιαζόμαστε, άλλοι μελαγχολούμε, άλλοι βρίσκουμε αφορμή για φαγοπότι και διασκέδαση, άλλοι κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Είναι η εποχή που πολλοί κάνουμε την ανασκόπησή μας για το έτος που πέρασε και θέτουμε στόχους για το νέο που θα έρθει. Όπως και να έχει συντελείται μια αλλαγή.
 Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε όσους τα Χριστούγεννα μελαγχολούν. Πολλά μελαγχολικά Χριστούγεννα έχουν έρθει για να περάσουν και να φύγουν από τη ζωή σου. Και είναι αυτό το συναίσθημα, όταν βλέπεις τις στολισμένες βιτρίνες, τα ζευγαράκια να περνάν χέρι- χέρι και τον Άι-Βασίλη να σου χαμογελά ... αυτό το συναίσθημα του ψυχοπλακώματος.
 Μελαγχολείς για όσα ήρθαν και δε θα έρθουν πάλι, για τις όμορφες και τις χαρούμενες στιγμές που νοσταλγείς και ξέρεις πως πέταξαν μαζί με το έτος που σε αποχαιρετά. Είναι και εκείνοι οι στόχοι που για άλλη μια χρονιά παρέμειναν στόχοι. Είναι (ακόμα χειρότερα) εκείνα τα όνειρα που μείναν όνειρα και τα κουκούλωσες κάτω από τα βαριά παπλώματα του χειμώνα θάβοντάς τα και προσποιούμενος ότι τα ξέχασες. Και είναι και η μοναξιά που σε μελαγχολεί .  Μόνος μπορεί να νιώσεις μέσα στο πλήθος, ειδικά αυτές τις μέρες. Ειδικά αν σου λείπει κάποιος από τη ζωή σου, που θα τον ήθελες να αλλάξετε μαζί το χρόνο και που θα ήθελες να σου πει χρόνια πολλά και να σου ευχηθεί τα καλύτερα για το νέο έτος. Κάποιος που θα σε ζέσταινε και εσένα μέσα σε αυτή την παγωνιά. Και που θα σου χαμογελούσε και το χαμόγελό του θα άξιζε όσο όλα τα χαμόγελα που βλέπεις στο δρόμο κάθε χριστουγεννιάτικη φωτεινή ημέρα.
 Και εν τέλει ξέρεις τι πιστεύω πως σε μελαγχολεί; Οι απραγματοποίητες προσδοκίες. Αυτό το γαμώτο που νιώθεις να σε σκάει. Είναι στη φύση του ανθρώπου να περιμένει από τους γύρω του πράγματα , να περιμένει από τη ζωή πράγματα, να περιμένει από το σύμπαν να σταματήσει να ναι τόσο σκληρό.  Και ρίχνεις μια κλεφτή ματιά  στον κόσμο ( γιατί που χρόνος για το σύγχρονο άνθρωπο να δει δεξιά-αριστερά , αλλού από τον εαυτό του ) και λες γιατί να 'ναι ρε γαμώτο έτσι τα πράγματα; Πόλεμος,ανεργία, πείνα, φτώχεια, πρόσφυγες, πόνος, δάκρυα στα μάτια, ανατροπές. Και απ 'την άλλη αφθονία σε βαθμό κραιπάλης και σπατάλης. Έντονη αντίθεση χρωματίζει τον σημερινό κόσμο ,που κάτι μου λέει πως δε βαδίζει στο σωστό δρόμο ....προς τη σωστή κατεύθυνση, Ένα χάος. Είναι να μη μελαγχολήσεις όταν νιώθεις πως δεν έχεις θεμέλια πάνω στα οποία να μπορείς να βασιστείς; Η ανασφάλεια, η έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς μπορεί να σε τσακίσουν .
Όπως και να ΄χει...
 Εύχομαι ο Άι Βασίλης φέτος να σας φέρει ό,τι και όποιον επιθυμείτε και να μπει στην καρδιά σας μαζί με το πνεύμα των Χριστουγέννων το πραγματικό μήνυμα αυτής της γιορτής: η αγάπη και το φως . Και τέλος μακάρι το λαμπερό αστέρι να φωτίσει και το μυαλό μας και να μας οδηγήσει στις σωστές επιλογές και αποφάσεις ,

Ζω γιατί έχω τη δύναμη να κάνω επιλογές .

Υπάρχουν δύο οπτικές γωνίες , δυο τρόποι να βλέπουμε τα πράγματα.
 Από τη μία, η ζωή ξέρει.Και εσύ την εμπιστεύεσαι. Κάποτε το πίστευα πολύ βαθιά μέσα μου. Λες και όλα θα γίνουν.  Και όχι μόνο θα γίνουν, αλλά θα γίνουν και όπως πρέπει. Άκουγα πολύ το ένστικτό μου. Απόλυτη εμπιστοσύνη σου λέω.  Πια δεν ξέρω. Πόσο πολύ επηρρεάζεις εσύ τις εξελίξεις στη ζωή σου; Ας μη γελιόμαστε. Δεν υπάρχει πιο εγωπαθές, πιο εγωκεντρικό ζώο από τον άνθρωπο. Ανθρωπισμός και Αναγέννηση και Οικουμενικός Άνθρωπος. Δεν είναι όλοι αυτοί τυχαίοι σταθμοί στην ιστορία μας. Και κάπως έτσι περνάμε στη δεύτερη οπτική.
 Από την άλλη.Εσύ αποφασίζεις. Εσύ καλείσαι να πάρεις επιλογές. Μιλάμε για τη ζωή σου, για την εξέλιξή σου ως προσωπικότητα εν τέλει. Γιατί όσο κι αν λένε ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει, πιστεύω πως δεν γίνεται να μην αλλάζει. Δεν υπάρχει νόημα αν δεν μπορεί να εξελιχθεί (ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο, ας φοβηθούμε σε κάτι χειρότερο). Μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους και τα γεγονότα της ζωής μας ΠΡΕΠΕΙ να παίρνουμε διδάγματα και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Άρα, πρέπει να παίρνουμε επιλογές οι οποίες θα διαμορφώσουν το μέλλον μας.
 Όλα καλά μέχρι εδώ. τι γίνεται όμως αν είσαι Ζυγός; (αστειεύομαι) Μερικοί άνθρωποι,  δυσκολεύονται ιδιαίτερα να παίρνουν αποφάσεις. Από το που θα πάνε να πιούνε τον απογευματινό καφέ τους μέχρι ποιό θα είναι το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Τι κάνεις τότε φίλε μου; Πόσο ικανός είσαι να ζυγίζεις τα πράγματα και να πάρεις τη σωστή απόφαση; Αχ αυτό το σωστό !!!Πόσο μας βασανίζει; πρέπει να είσαι γεμάτος εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, βασικά η αυτοπεποίθησή σου πρέπει να είναι παραπάνω από διάχυτη για να είσαι απόλυτα βέβαιος για τις επιλογλές σου.
 Σκεφτόμενη όλα αυτά κατέληξα όμως κάπου και σκέφτηκα, όπως πάντα, να το μοιραστώ μαζί σας. Ποτέ δε θα είσαι σε θέση να γνωρίζεις ποια είναι η κατάλληλη επόμενη κίνηση. Πότε δεν θα είσαι απόλυτα σίγουρος ότι πήρες τη σωστή επιλογή. Ακόμα και αν μακροπρόθεσμα μετανιώσεις, δεν ξέρεις που θα σουν τώρα αν διάλλεγες το άλλο μονοπάτι. Ίσως εν τέλει να ναι καλύτερα έτσι και ας μην το καταλαβαίνεις τώρα,
Το θέμα ξέρεις πιο είναι; Να κάνεις κάτι! Επαγρύπνηση! Αυτό χρειαζόμαστε και ρίσκο. Αλλιώς δεν πας μπροστά ποτέ, όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται.Ναι δε σου λέω να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι αλλά κάνε κάτι τελοσπάντων . Η στασιμότητα με τρομάζει . Είναι ύπουλη. Όσο γινόμαστε βολεψάκιδες, τόσο περνά η ζωή μας και εμείς ... εμείς τι ;;; μένουμε και εμείς αδρανείς σαν τα ζόμπυ στο walking dead . Το να προχωράς δε σημαίνει ότι ζεις.
 Αν μέτραγες αντιστροφα τον καιρό σου τι πραγματικά θα έκανες ; Αν σου έλεγαν ότι την τάδε στιγμή θα έχεις ένα τροχαίο και θα μείνεις φυτό, δε θα θελες να ξεζουμίσεις τη ζωή σου τώρα που προλαβαίνεις, τώρα που μπορείς; Να ζούμε. Αυτό ξεχάσαμε. Αποβλακωθήκαμε με όλα όσα γίνονται. Δεν έχουμε λεφτά, είμαστε κουρασμένοι , προχωράμε και αναπνέοουμε. Αλλά που πήγε η φλόγα στην καρδιά μας ; Η πνοή...
Πάρε μια βαθιά ανάσα, εκτίμησε τις καταστάσεις και κάνε αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Αυτό που αν το κάνεις έπειτα θα νιώθεις καλύτερα. Λες και είναι η τελευταία σου μέρα. Γέλα, πες αυτό που σκέφτεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις. Κάνε όνειρα για το μέλλον, δες τη θετική πλευρά των πραγμάτων , διώξε από τη ζωή σου τη μιζέρια , σταμάτα να αντέχεις πράγματα για να τα αντέξεις , δώσε αξία εκεί που πρέπει και πάνω από όλα αγάπησε !!!Αν τολμάς να το υποστηρίξεις .

Η μηχανή του χρόνου:πρόσφυγες

Πρόσφυγες, τρομοκράτες, τζιχατιστές, Αλλάχ και λοιπά. Δεν πιστευώ πως οι άνθρωποι φταίνε και εκεί πρέπει να επικεντρωνόμαστε. Τι σημασία έχει η καταγωγή όταν βλέπεις τόση απελπισία, τόσες παιδικές φατσούλες γεμάτες δάκρυα και πόνο; Ποια ελπίδα να νιώσουν και ποιο μέλλον να ατενίσουν ;
Και εκεί είσαι εσύ που λες καλά να πάθουν μετά την επίθεση της Παρασκευής . Όχι . Δεν το δέχομαι. Δεν μπορεί να το δεχτεί πρώτα η ψυχή μου και μετά το μυαλό μου. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί ο χρόνος έχει δείξει πόσο έχει υποφέρει ο ίδιος ο Ελληνισμός από διωγμούς και κακουχίες. Μας έδιωξαν απάνθρωπα και ο λαός δεν έφταιγε πουθενά. Τα λάθη των κυβερνήσεων δεν είναι ηθικό και ανθρώπινο να τα πληρώνει το βρέφος που ξεβράζεται στις παραλίες, ο πατέρας που σκοτώνεται και η μάνα που τρέμει απο φόβο για το αύριο του παιδιού της, Ούτε ο νέος που πήγε στη συναυλία, ούτε ο Γάλλος που έχασε τη ζωή του πριν τρις μέρες. Τα λάθη τους να τα πληρώσουν αυτοί!! Αυτοί που ΠΟΤΕ στην ιστορία δεν έμαθαν να πληρώνουν !!!!
Μη ξχνάς Έλληνα !! Μη ξεχνάς ότι κάποτε ήσουν και εσύ πρόσφυγας και σε εξεφτέλιζαν . Μην επιδεικνύεις τη δύναμή σου, στον αδύναμο !! Πείνασες, δίψασες, εξεφτελίστηκες, πέθανες. Πεινάς και τώρα. Και τώρα φεύγεις για άλλα χώματα γιατί τα δικά σου δε σε ταΐζουν πια. Και όμως ακόμα και τώρα ξεχνάς και τα βάζεις με τον Αλβανό ή τον Σύριο.
Είμαστε άνθρωποι. Ανθρωπιά. Αυτό είναι που μας λείπει σήμερα. Δεν μάθαμε να αγαπάμε, ούτε να συμπονούμε. Το συμφέρον μας μόνο. Σε τι κόσμο ζούμε;;;